Rustig vegen
De salami tactiek pas ik veel toe. Niet meteen all-out gaan, maar (klein) stapje voor stapje. Als je aan de hele verandering blijft denken verlamt het je. Zoals in dit stukje staat: ‘Je moet nooit aan de hele straat denken. Gewoon je concentreren op elke volgende veeg met de bezem en op je volgende ademhaling. En dan weer de volgende. En dan vind je je werk weer leuk. En dan word je er beter in. En voor je het weet is de straat geveegd. En jij bent niet buiten adem.’ - Nov 2020
De tijdsdief is weer bezig. Zes uur en de wekker gaat. Snel op een rij zetten wat de dag gaat brengen. En of ik er wel klaar voor ben. Het is maandagochtend. Inleverdag column. Maar ik heb gisteren helemaal niets geschreven, ik ben ineens bij een vriendin gaan eten. Vandaag is van negen tot zes gevuld met afspraken, dus als ik dat stuk nog moet schrijven, moet dat nu meteen. Ik heb ook de tas gevuld met werk in de gang staan. Twee dagen geleden was die nog belangrijk genoeg om mee te nemen. Ongeopend mee terug lijkt zinloos. Dus dat moet ook nog vóór negen uur.
Een gevoel van paniek ontstaat. Hoe kan ik nu al zo achterop zijn geraakt op een dag die eigenlijk nog niet eens begonnen is? Heb ik het moment dat niets meer met improvisatie of verschuiven te regelen is, maar gewoon faliekant klapt, bereikt? Het is trouwens verdomd stil op straat. Ik plof terug in mijn kussen, het is zondag. Een kwartier lang was me een dag ontstolen.
De grijze mannen uit het boek Momo: oder Die seltsame Geschichte von den Zeit-Dieben zijn tijdsdieven. Zij overtuigen mensen ervan dat ze tijd moeten sparen. Ze hebben een soort bank waar de gespaarde tijd wordt gebracht ‘voor later’. De sparende mensen worden gehaast, jachtig en somber. Bep- po, de straatveger, vertelt Momo hoe dat voelt. ‘Als je een hele lange straat voor je hebt die je moet vegen ga je denken aan hoe lang het gaat duren en hoe moeilijk het is. Je gaat je haasten en werkt steeds harder. En elke keer als je opkijkt is er nog zoveel te doen. Dus je gaat nog harder werken, raakt buiten adem en moet stoppen.’ Zo voel ik me deze herfst ook een beetje.
Dankzij Momo van Michael Ende ben ik overtuigd van het bestaan van tijdsdieven die het op mijn tijd gemunt hebben. Ik wens me vaak Ti-ta-tovenaarhanden. Ti-ta-tovenaar (jaren 70) kon met een klap in zijn handen de wereld stilzetten. Alleen hij kon dan bewegen. Dan kon hij snel doen wat er moest gebeuren, en zo won hij tijd op de anderen. De tijdsdief te pakken krijgen is mijn streven geworden.
Momo zegt tegen Beppo: ‘Maar je moet nooit aan de hele straat denken. Gewoon je concentreren op elke volgende veeg met de bezem en op je volgende ademhaling. En dan weer de volgende. En dan vind je je werk weer leuk. En dan word je er beter in. En voor je het weet is de straat geveegd. En jij bent niet buiten adem.’ Iedereen weet dat een uur een seconde kan lijken en een seconde een uur. Dat ligt er maar net aan wat je in dat uur beleeft. En hoe je dat beleeft.
De tijdsdief op heterdaad betrap, ik ben het zelf met mijn gehaast en geregel in plaats van rustig vegen.
Het Financieële Dagblad 10-11-2009
